Legnickie historie: Jak nas podsumowali w ministerialnym raporcie

Badania stanu zamożności (zarobki), jakości edukacji i poziomu zdrowia ludności wykonała instytucja Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Mamy więc podstawy, by uznać raport za dokument fachowy i obiektywny.

W rankingu najlepiej wypadł na Dolnym Śląsku powiat grodzki Wrocław, gdzie poziom rozwoju społecznego oceniono na 66 pkt. Ale tuż za nim znalazł się powiat lubiński (61 pkt), na trzecim miejscu jest głogowski (53 pkt), na piątym - powiat grodzki Legnica (51 pkt), a na ósmym polkowicki (49 pkt).

Tak więc aż cztery powiaty z Zagłębia Miedziowego znalazły się w pierwszej dziesiątce dolnośląskich powiatów o najwyższym stopniu rozwoju społecznego.

Mamy powody do satysfakcji, a jako że to miejsce w "Panoramie" poświęcamy sprawom historycznym, warto powrócić do tego, jak to się zaczęło. Nie ma wątpliwości, że swoją pozycję nasze powiaty zawdzięczają dziś przemysłowi miedziowemu. Najpierw był to "skok" ilościowy. W 1960 roku, gdy rozpoczynała się budowa KGHM - Legnica liczyła 64,2 tys. mieszkańców, Głogów - 9,1 tys., Lubin - 8,8 tys., a Polkowice były wówczas wsią zamieszkaną przez 1500 osób.

W krótkim okresie ludzie z całej Polski zjechali tu do pracy. I te statystyki zupełnie się zmieniły. W 1983 roku, gdy przemysł miedziowy był już ukształtowany, Legnica liczyła 96,5 tys. osób (w por. z 1960 rokiem wzrost o prawie połowę), Głogów - 60,2 tys. (wzrost 6,5 krotny), Lubin - 70,5 tys. (wzrost 12-krotny), Polkowice - 19,9 tys. (wzrost 13-krotny).

Minęło 30 lat, ale, co ciekawe, liczba ludności poszczególnych miast dziś jest większa tylko o kilka tysięcy. Z pewnością za to wystąpiły ogromne zmiany jakościowe. Miasta z sypialni górniczych zmieniają się w organizmy kreujące nowe branże, jak choćby przemysł samochodowy, z nowymi szpitalami i szkołami wyższymi.
Współpraca: Marcin Moneta